Wyczyniec polny jest rośliną roczną ozimą lub jarą. Ma liście płaskie, podłużnie lancetowate z ostrymi brzegami, w pączku zwinięte, wyraźnie żeberkowane, często czerwono nabiegłe. Pochwy liściowe są otwarte, nagie, na najwyższych piętrach pędów generatywnych rozdęte, często z fioletowym przebarwieniem. Języczek liściowy jest długi, nierównomiernie ząbkowany, ostro zakończony, uszek brak. Roślina dobrze się krzewiąca wyrasta do wysokości 70-80 cm. Kwiatostan jest walcowaty, ku obu końcom zwężający się w kłos pozorny. Wyczyniec polny jest rośliną wiatropylną. Jedna roślina może wydać od 100 do 400 ziarniaków. Ziarniaki wyczyńca polnego uzyskują bardzo szybko dojrzałość i łatwo osypują się, a w czasie zbioru pozostaje tylko oś kłosa. Ziarniak jest oplewiony, o długości 5,5-6,5 mm i 1,5-2,4 mm szerokości. Ziarniaki w glebie zachowują zdolność kiełkowania przez wiele lat i mogą skiełkować nawet z głębokości 8 cm.
Wyczyniec polny preferuje gleby ciężkie, zwięzłe i gliniaste oraz rędziny, zasobne w składniki pokarmowe i umiarkowanie wilgotne. Zachwaszcza zarówno zboża ozime, jak i jare, występuje także w uprawach rzepaku ozimego oraz w buraku cukrowym i roślinach strączkowych. Lubi gleby o znacznej zawartości wapnia, o wysokim poziomie wody gruntowej. Uważany jest za roślinę wskaźnikową gleb niedrenowanych.
Wyczyniec polny stanowi bardzo duże zagrożenie głównie w krajach Europy Zachodniej, jak: Wielka Brytania, Francja, Niemcy, Belgia, Dania i Holandia. W Polsce wyczyniec polny stanowi problem lokalny. Masowe jego występowanie notuje się na na Żuławach, w północno- wschodniej części Mazur, ziemi chełmińskiej i pyrzyckiej, na Dolnym Śląsku i Śląsku Opolskim oraz na ziemi lubuskiej w dolinie Odry, a także na niektórych polach w innych rejonach kraju. Szacuje się, ze w Polsce wyczyniec polny zachwaszcza około 150-200 tysięcy hektarów, na których jest konieczne jego zwalczanie. Próg szkodliwości określono na 12-15 roślin/m2.
chevron_left
chevron_right
Wyczyniec polny w zbożach jest zwalczany przez takie substancje czynne, jak: flufenacet, prosulfokarb, diflufenikan, pendimetalina, fenoksaprop-P etylowy, pinoksaden, piroksulam, mezosulfuron metylowy, chlorotoluron. Do jego zwalczania stosowane są dość powszechnie inhibitory karboksylazy acetyl koenzymu A (ACCazy), inhibitory syntazy acetylomleczanowej (ALS) oraz pochodne mocznika, dlatego najwięcej biotypów odpornych stwierdzono na te substancje czynne. W innych uprawach można stosować większość graminicydów nieselektywnych opartych o: kletodym, cykloksydym, chizalofop-P -etylowy, fluazyfop-p-butylowy, dimetachlor, metazachlor, napropamid, nikosulfuron, propachizofop, propyzamid, rimsulfuron.
